Ons team van vrijwilligers telt inmiddels 100 collega’s. Binnen ons team hebben we mensen van diverse pluimage. Gepensioneerden, werkenden, mensen uit de zorg en uit het bedrijfsleven, en ga zo maar door. Allemaal hebben zij hetzelfde doel:
De beste zorg en aandacht geven aan gasten die verblijven in ons hospice.
Vandaag stelt Romy zich aan jullie voor! Zij is sinds februari 2023 vrijwilliger in het hospice. Romy is momenteel onze jongste vrijwilliger in huis.
Ik ben Romy Klaassen, geboren op 20 oktober 1995, en woon sinds 2020 samen met mijn 2 Border Collies in Wijchen. Na mijn studie logopedie heb ik een aantal jaar gewerkt in de neurorevalidatie en de psychogeriatrie. Deze doelgroepen draag ik een heel warm hart toe, maar ik heb 2,5 jaar geleden uiteindelijk toch de keuze gemaakt om bij een zorgverzekeraar te gaan werken. Dit biedt mij een betere werk-privé balans en meer baanzekerheid.
Omdat het zorgzame in mijn karakter zit, ging ik op den duur het “zorgen voor mensen” missen in mijn dagelijks leven. Tijdens mijn werk bij de zorgverzekeraar kom ik dagelijks in aanraking met machtigingen voor palliatieve thuiszorg waarbij ook Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ) ter sprake komt. Hier ben ik mij toen in gaan verdiepen en heb uiteindelijk de stap gezet om het hospice in Wijchen te benaderen voor een sollicitatiegesprek. Na een goed gesprek en een hele fijne inwerkperiode voelde ik me meteen als een vis in het water.
Voordat ik bij het hospice in Wijchen ging werken ben ik een aantal keer aanwezig geweest bij de dood van een dierbare. Ook heb ik het proces daarnaartoe van dichtbij meegemaakt. Als logopedist heb ik regelmatig mensen behandeld met progressieve aandoeningen (red. ziektes die erger worden en niet overgaan) en gezien wat dit voor effect heeft op de persoon maar ook op zijn of haar omgeving. In mijn huidige werk spreek ik regelmatig nabestaanden die, met een persoonsgebonden budget, intensief voor hun geliefde hebben gezorgd. Deze ervaringen neem ik allemaal mee in mijn werk in het hospice.
De meeste mensen kijken mij verbaasd aan als ik vertel dat ik vrijwilligerswerk doe in het hospice. De reactie is dan ook vaak “wat heftig, kun je niks leukers doen met je vrije tijd?”. Er wordt vaak gedacht aan een kille omgeving en dat het werk enkel verdriet en ernstige situaties met zich meebrengt. Het tegendeel is waar. Mensen op het meest kwetsbare moment van hun leven mogen verzorgen en begeleiden geeft mij ontzettend veel voldoening. Er ontstaan hele waardevolle gesprekken, de gasten en hun naasten zijn ons altijd erg dankbaar en soms worden er ook spelletjes gespeeld, kijken we naar fotoboeken of programma’s op de televisie. Het hospice in Wijchen voelt huiselijk aan, heeft een kleurrijk interieur en elke week worden er prachtige bloemen bezorgd die de sfeer compleet maken. Het hospice biedt regelmatig workshops en thema-avonden aan voor vrijwilligers, waar ik altijd gebruik van maak en al veel van heb geleerd.
Mijn visie op de dood is dat het een verlossing kan zijn van ziekte en het rust brengt, los van het verdriet waar nabestaanden mee te maken krijgen. Mijn ervaring is dat het overlijden voor nabestaanden altijd veel te vroeg komt. Niemand wil een dierbare verliezen, of iemand nu in de bloei van zijn leven is of al op hoge leeftijd. Maar die dierbare persoon zien lijden, of dat nu psychisch en/of lichamelijk is, is voor de omgeving ook erg zwaar om te aanschouwen. In het hospice vraag ik weleens aan mensen waar ze naartoe hopen te gaan. Ik sta nuchter in het leven en geloof zelf niet in leven na de dood. Maar als ik dan de mensen hoor vertellen dat ze naar hun overleden dierbare(n) gaan, hoop ik dat van harte met ze mee.
Alle mensen die ik in het hospice mag verzorgen laten allemaal een indruk op mij na. Dat kan komen door de situatie waarin ze zitten, het zorgmoment dat je samen hebt, wederzijdse interesse, een simpele blik of door een mooi gesprek dat je met ze voert. Als het werk je niet raakt, zit je in mijn ogen niet op de juiste plek. Ventileren kan altijd bij collega’s en ook de coördinatoren en directeur zijn hierin heel laagdrempelig. Wat mij het meest bij blijft zijn de mensen die bewust stoppen met eten en drinken. Ik vind dit dapper en het getuigt van enorme discipline, maar dat lijkt mij loodzwaar. Dat dit in het hospice volledig onder begeleiding kan en iemand hierdoor zo min mogelijk ondraaglijk lijdt vind ik mooi. Dan houdt iemand tot de laatste minuut van het leven de zelfregie. Dat gun ik iedereen.
Elke week kijk ik uit naar de vier uurtjes die ik in het hospice mag werken. Ik werk 38 uur bij de zorgverzekeraar waarvan vier dagen thuis en een op kantoor. Hierdoor draai ik meestal avonddiensten, maar in het weekend ook weleens een middagdienst. Ik ben de jongste van de vrijwilligers, maar daar heb ik nooit wat van gemerkt. Voor mijn gevoel ben ik terecht gekomen in een grote familie waarmee het altijd gezellig is en waar iedereen klaarstaat voor en interesse heeft in elkaar. Inmiddels ben ik alweer een jaar werkzaam. Het geeft me energie en ik hoop dat ik dit nog lang mag en kan blijven doen!
Hopelijk inspireert het anderen om dit werk bij ons te komen doen. Of je nu jong of oud bent maakt niet uit! Zolang je een hart voor de doelgroep hebt, worden die 4 uurtjes per week voor jezelf en voor de ander heel waardevol.
